Ik ben. Ik ben aan de vooravond van mijn mondeling examen ‘leerkracht secundair’, een examen waar één persoon me voor zowat de helft van mijn studiepunten zal beoordelen en dat op een uurtje.

Mijn taken, stages, opdrachten en lessen die ik voorbereidde, ze staan in the cloud en die worden allemaal onder de loep genomen. Ik ben. Zenuwachtig ook.

Exemplarisch, het is een woord dat helaas wél uitleg behoeft. Houd dat woord nog even vast.

Ben Weyts, ook as we speak in verdedigingsmodus op Canvas, noemt de gezondheidswaarde van de brooddoos geen kerntaak van het onderwijs. Hij wil zeggen dat de schoenmaker bij zijn leest moet blijven. Nou, daar knelt het schoentje. Want wie ben ik na och here och god nauwelijks twee jaartjes voor de klas. Maar dat is wel een kerntaak, want meneer Weyts, ik heb tientallen leerlingen die bijna kansloos zijn in deze wereld omdat uw compadres zich niet houden aan hún kerntaken: sociale zekerheid, solidariteit, gezondheidszorg, eerlijkheid, verdraagzaamheid en zoals Bieke Purnelle het deze week al schreef: de creatie van shitjobs om een virtuele economie draaiende te houden.

Met een eerlijke verdeling van land, geld en tijd zouden we immers allemaal floreren. Maar u bent een vazal van die one percent, net genoeg brood op de plank naast dat poolhouse om u content te houden. En dat, dat is het perfecte recept voor wereldvreemdheid, u niet vreemd.

Ik loop nu dus al twee jaar rond in de wandelgangen van het middelbaar onderwijs, ASO en BSO, oftewel: doorstromingsgericht en arbeidsgericht. Met eufemismen lost men in de Wetstraat alles op. In Pepinster hebben ze daar misschien, net als in de Schoolstraat, een andere mening over. Nevenschikkende zinnen en zingeving. Want mijn ervaring tot vandaag, u vraagt er niet naar, dat begrijp ik.

Mijn ervaring is dat leerkrachten – een grote meerderheid – wonderen verrichten. De echte engelen onder hen, die zitten er nu volledig onderdoor. Want ik wandelde 20 jaar lang als zelfstandige door zoveel sectoren dat ik ze niet meer tellen kan, maar zo’n betrokkenheid heb ik nergens ervaren. Het is soms gewoon een rotjob want ja, respect van leerlingen is echt geen evidentie meer. Dat is dan zeker de schuld van de ouders en de leerkrachten? Of zou dat misschien dan toch het gevolg zijn van een politieke klasse die al twee decennia lang geen enkel respect meer betoont voor haar burgers? Zoekt u gerust even op wat een retorische vraag nu weer is.

Waarom willen we onderwijs meneer Weyts? U en uw klasse willen klasse in de klassen zodat dit zieke economische riedeltje kan blijven draaien. Van shitjobs naar shitvakken is maar een kleine rekensom. Ik niet. Ik wil dat onderwijs mensen versterkt in hun volledige zijn. Dat ze in wiskunde ook muziektheorie krijgen, dat ze in Nederlands ook etymologie voelen, dat ze in aardrijkskunde ook ecologie worden, dat ze kortom verbanden leren zien en beleven en als krachtige en ethische burgers met een respectvolle maar toch ook grote mond afstuderen en uw verhaaltjes niet meer pikken.

Komen we uit bij Marx? Awel ja, ja meneer. Hoeveel vervreemding tussen mens, natuur en arbeid wilt u nog promoten? Engels is niet alleen een taal die u verfoeit, het is ook een man en een manifest, en dat is actueler dan ooit. Dát zou mijn eerste les zijn in het middelbaar mocht ik u zijn. Maar ik Ben niet.

Weet u welke lessen die ik gaf zijn bijgebleven bij mijn leerlingen? Die lessen die niet in het leerplan staan. Ja, ik zal zo’n leerkracht worden, buiten de lijntjes kleurend omdat ik het leven echt zo ongelooflijk schoon en belangrijk vind.

Ik hoop dat als ze iets onthouden hebben, dat het dit is: klassikaal mediteren, het besef dat we allemaal worstelen, dat huilen in de klas schoon is, dat ook ons land een koloniaal verleden en miljoenen doden op haar geweten heeft, dat boosheid niet altijd hun schuld is, dat meisjes trots mogen zijn op hun lichaam en dat jongens dat mogen begeren maar in dialoog en met grenzen en empathie en vooral ook vice versa, dat dromen nastreven de beste resultaten geeft, dat ik hun respect moet verdienen en niet opleggen, dat zonder blues en jazz er vandaag geen techno of welke EDM dan ook zou zijn, dat politieke partijen zelden hun belangen behartigen (ik snap uw afkeer van leerkrachten), dat racisme ook een economische agenda heeft maar niet die van mijn leerlingen, …

Ik ben aan het eind van mijn Latijn, nochtans heb ik maar een 2/3de betrekking, dat is betrekkelijk want ik maak bijna al mijn lessen zelf en dus ben ik. Ik ben op. Ik kijk uit naar twee maanden geen school. Maar ik zal op 1 september niet uitgerust zijn want naast die 14 lesuren krijg ik er nog 4 cadeau van enkele andere engelen in mijn dorp. Dat is 18 en daarvoor krijg ik 1800 euro in de maand van u, meneer Weyts. Ik ben 46, heb een universitair diploma, en 20 jaar ervaring die ik echt wel kan gebruiken voor de klas. Deze zomer zal ik als zelfstandige werken om mijn coronaschuld weer een klein beetje te dempen. Maar ik sta nog een betrekkelijke 10.000 euro achter. Ongeveer het schamele bedrag dat ik kreeg van de staat omdat ik een jaar niet kon/mocht werken maar waarvan ik dit jaar de helft moet terugbetalen als belasting. “Ah ja, dat was bruto he!” Hoe gaat het met uw vrienden ondertussen?

Omgerekend komt dat loon trouwens neer op 12,5 euro per uur, een uur van 60 minuten hè. Kan ik dat misschien voortaan opnemen als dienstencheques? Dan kunnen mijn scholen dat eventueel fiscaal inbrengen om zo middelen te hebben voor broodnodige investeringen want daarover is nog bijna niets geschreven. Komt u gerust eens kijken, breng de aannemer die uw poolhouse bouwde dan meteen even mee voor het hoogstdringende en nu u toch een escorte heeft: ook een gezonde lunch voor mijn leerlingen, want zij zijn ook op. U zei iets over het lerarentekort?

Hoogachtend