De beelden van de bombardementen op het vluchtelingenkamp in Gaza zijn geen stille getuigen meer. Ze zijn monsterlijk. Dehumanisering als gevolg van decennialange fouten van en negeren door de ‘internationale gemeenschap’.

Welke gemeenschap? Weer zo’n fictief concept dat zowel politici als pers veel te makkelijk in de mond nemen. Bij ons kunnen politici van democratische partijen zelfs niet meer door één deur. Neen, dat levert geen boeiende tv op beste pers. Verzuring, het woord is ondertussen zo belegen dat het mainstream en cultuur geworden is.

Jawel beste Bart, Alexander, Sammy, Conner/Melissa en collega’s, jullie communicatie is sturend, bepalend en beïnvloedend voor hoe mensen-met-de-pet onderling reageren. Hetzelfde geldt voor jullie collega’s in het buitenland, in de NAVO en de VN. Daadkracht, ethos en politieke moed, nog zo’n nostalgische concepten die al een hele tijd geleden op het recyclagepark belandden, maar nooit werden gerecycleerd. L’économie, c’est moi. Willens nillens.

Ik heb geen stem meer, geen bolletje waar ik naar uitkijk op 9 juni noch 13 oktober. Ik schreef het al eerder: ik ben uitgekeken op partijen met een centralistisch dictaat. Ik hunker naar mensen met een eigen mening, partijen die die meningen koesteren en communiceren vanuit een pluralistisch ideaal. Geen ja-knikkers meer, geen gestuurde stemmen in het parlement.

Israël is maar een van de vele verhalen waar die door communicatiegetrainde politici aan de bakermat liggen van bijzonder pijnlijk lijden. Extreemrechts veegt zijn voeten al aan ieders deurmat, de enige vorm van beleefdheid die daar te rapen valt. De logica zelve, want welk alternatief wordt er nog geboden. Niemand van jullie durft zichzelf te zijn, menselijk, warm en verbonden met de burgers. Dat met uitgesproken standpunten voor of tegen. Laat staan échte beslissingen nemen zoals het erkennen van Palestina (dat kan met voorwaarden hoor, geen enkel rechtschapen mens steunt Hamas).

Ik wil dissidenten zien in de partijen. Mensen die kleur en liefde bekennen, mensen die willen vechten met respectvolle woorden voor hun ideologie, bezielde politici die ondanks hun meningsverschillen samen op café gaan, mekaar welgemeend de hand schudden, erkennen dat de ander ook burgers vertegenwoordigt en samen die burgers aan het woord laten.

Als ik luister naar mijn studenten, en dat doe ik vaak, dan is alle geloof in de toekomst uitgehold. Hun focus ligt op geld verdienen, niet omdat ze egocentrisch zijn of geldbelust, maar omdat ze deels leven vanuit de angst dat het fout kan gaan, dat het systeem dat ooit gestoeld was op solidariteit als een kaartenhuisje in mekaar dreigt te vallen. En neen, migratie is daar niet de oorzaak van. De graaicultuur van de happy few en de geparalyseerde politici wél. Het is geen cliché dat er genoeg is voor iedereen, maar niet als de economie blijft draaien rond de mallemolen die ongebreidelde groei heet. Klimaatopwarming, armoedebestrijding, de tanende zorg voor ouderen en jongeren die niet passen in dit monsterlijke systeem … het zijn allemaal symptomen van hetzelfde probleem: de economie staat centraal, de mens niet.

Ik ga ondanks alles niet blanco stemmen. Ik ga stemmen op mensen op verschillende lijsten die echte verandering voorstaan. Die zitten in uiteenlopende partijen, redelijk verscholen. Een oproep om je echt te informeren, heel kritisch te zijn voor het vele fake news en de domme socialemediacampagnes van veel partijen die belachelijk veel geld kosten. Mag er daarop aub een verbod komen. Elke burger krijgt een maand op voorhand één pagina in één brochure waarin partijen en politici zichzelf voorstellen, gebundeld en gedistribueerd door de overheid. Dat is een immense kostenbesparing, elke burger krijgt daarmee de kans om verder zelf op onderzoek uit te gaan. Laat burgers eenmalig invullen of ze dat digitaal of op papier in de bus willen. Nog meer kosten bespaard.

Tot slot, kunnen we even stil zijn. In gedachten bij de slachtoffers in Palestina, moeders, vaders, kinderen die volstrekt onschuldig het slachtoffer zijn van zoveel gebrek aan daadkracht. Idem dito voor de vele onschuldigen in Israël. Je suis citoyen.