Zo. Zeer bewust gestemd en hoewel ik die donkere pagina’s vrees, toch trots dat we mogen stemmen, dankbaar dat we leven in een relatief behoorlijke democratie. Ik gaf mijn stem echter aan mensen, niet aan lijsten want mijn afkeer voor particratie is heel groot.


Particratie is Belgische, Vlaamse en Waalse cultuur geworden waar heel het parlementair systeem schuldig aan is, door er deel van uit te maken of door het lijdzaam te ondergaan.

Particratie is net een immense bedreiging voor de democratie. Waarom? Omdat politiek dan zijn controlefunctie verliest, omdat een centraal bestuur van enkelen dan de agenda bepaalt, omdat de kans op zelfbediening of vriendjespolitiek dan floreert, omdat het parlement dan gewoonweg zinloos is.

Daarom mijn steun en stem aan zij die hopelijk van onderuit en van binnenuit dat systeem zullen aanklagen en bevechten. Mijn volksvertegenwoordigers zitten in verschillende partijen, een partijkeuze bepaalt mijn identiteit niet. Mijn stem ging naar zorg en dat zelfs tegen het eigenbelang in. Ik worstel en financieel blijft het ontzettend moeilijk. Maar het besef dat ik in vergelijking met sommigen eigenlijk gewoon in luxe leef, bepaalt elke dag mijn kijk op het leven.

De volgende jaren is het ook tijd dat burgers weer initiatief nemen. Dat lijdzaam toekijken en die vreselijke slachtofferrol van klavierridders helpt niets. Wil je een propere straat, veeg dan voor eigen deur. Kan je het lijden van je buren niet aanzien, nodig hen dan uit voor een maaltijd. Vind je het discours van een politicus niet ok, ga dan in gesprek met haar of hem. Overtuig, doe, word.