In het interbellum tussen de afgelopen en nakende verkiezingen, mijmert het hoofd. Hoe kan het in godsnaam dat er vandaag nog armoede en oorlog is. Geen vraagteken, retorischer wordt het immers niet want hoogconjunctuur én bejubeling van ego, punt dus.
Slechts 2% van de bevolking worstelt met de eigen genderidentiteit, een worsteling die je niemand toewenst want het is geen lachertje, en al zeker niet als je al die bagger leest en hoort in de media vanuit de mond van mensen die zich volksvertegenwoordiger willen noemen.
Autoriteit. Voor velen een woord uit godvergeten tijden. De notaris, de priester, de dokter, de schoolmeester. Het ongebreideld geloof in naamkaartjes en handtekeningen. No questions asked.
Iemand vroeg me in een privébericht of ik ‘wakker’ ben. Mijn lijf slaakte een diepe zucht omdat ik daarover al wel eens gepeinsd heb, als vergelijkend cultuurwetenschapper en als Emanuel tout court.
Het is midzomer en midsixties. Dat hoger onderwijs in ‘onze’ taal is volop voer voor oorlog in Leuven en aan de andere zijde van de oceaan is de nakende summer of love veeleer een radicaal antwoord op de oorlogsmisdaden van de natie in Vietnam.
We use cookies to enhance your experience while using our website. If you are using our Services via a browser you can restrict, block or remove cookies through your web browser settings. We also use content and scripts from third parties that may use tracking technologies. You can selectively provide your consent below to allow such third party embeds. For complete information about the cookies we use, data we collect and how we process them, please check our Privacy Policy
