In het interbellum tussen de afgelopen en nakende verkiezingen, mijmert het hoofd. Hoe kan het in godsnaam dat er vandaag nog armoede en oorlog is. Geen vraagteken, retorischer wordt het immers niet want hoogconjunctuur én bejubeling van ego, punt dus.
Ik heb weinig mededogen met Herman Brusselmans. Hij is een schrijver om den brode. Ik ga hem niet recenseren op zijn literair kunnen want buiten Ex-Drummer las ik niets van hem. Dat een aantal scènes daaruit zijn blijven hangen na 3 decennia, kleine merite, dat wel.
Zo. Zeer bewust gestemd en hoewel ik die donkere pagina’s vrees, toch trots dat we mogen stemmen, dankbaar dat we leven in een relatief behoorlijke democratie. Ik gaf mijn stem echter aan mensen, niet aan lijsten want mijn afkeer voor particratie is heel groot.
Slechts 2% van de bevolking worstelt met de eigen genderidentiteit, een worsteling die je niemand toewenst want het is geen lachertje, en al zeker niet als je al die bagger leest en hoort in de media vanuit de mond van mensen die zich volksvertegenwoordiger willen noemen.
De beelden van de bombardementen op het vluchtelingenkamp in Gaza zijn geen stille getuigen meer. Ze zijn monsterlijk. Dehumanisering als gevolg van decennialange fouten van en negeren door de ‘internationale gemeenschap’.
Wat er in de wereld gebeurt, raakt me. Dat was al zo toen ik een kleine Emanuel was, dat zal altijd zo zijn. Net als bij het uitbreken van de oorlog in Oekraïne, lees ik de afgelopen dagen weer veel onzinnigs over het vreselijke conflict in Israël/Palestina.
Autoriteit. Voor velen een woord uit godvergeten tijden. De notaris, de priester, de dokter, de schoolmeester. Het ongebreideld geloof in naamkaartjes en handtekeningen. No questions asked.
Ik ben. Ik ben aan de vooravond van mijn mondeling examen ‘leerkracht secundair’, een examen waar één persoon me voor zowat de helft van mijn studiepunten zal beoordelen en dat op een uurtje.
Iemand vroeg me in een privébericht of ik ‘wakker’ ben. Mijn lijf slaakte een diepe zucht omdat ik daarover al wel eens gepeinsd heb, als vergelijkend cultuurwetenschapper en als Emanuel tout court.
Jij bent. Jij bent ver van mijn bed. Maar jij hebt ook geleden, jij en al je kinderen. Al eeuwen de speelbal – net door je grootte – van machtswellustelingen terwijl je kinderen evenzogoed als de onze liefde voelen en creatief zijn.
We use cookies to enhance your experience while using our website. If you are using our Services via a browser you can restrict, block or remove cookies through your web browser settings. We also use content and scripts from third parties that may use tracking technologies. You can selectively provide your consent below to allow such third party embeds. For complete information about the cookies we use, data we collect and how we process them, please check our Privacy Policy
